Wzorzec FCI nr 122 /29.01.1999/GB
Kraj pochodzenia: Wielka Brytania
Data publikacji obowiązującego standardu: 24.06.1987
Przeznaczenie: Aporter.

Klasyfikacja FCI:
Grupa 8 - Aportery, płochacze i psy dowodne.
Sekcja 1 - Aportery.
Podlega próbom pracy.

Wygląd ogólny: Pies mocnej budowy, zwarty; bardzo aktywny; szeroka czaszka; szeroka i głęboka klatka piersiowa, żebra dobrze wysklepione; szerokie i mocne lędźwie, zad i kończyny tylne.

Zachowanie - charakter: Łagodny, bardzo ruchliwy. Obdarzony świetnym węchem, „miękki w pysku”; wielki miłośnik wody. Łatwo dostosowuje się do otoczenia, oddany przyjaciel. Inteligentny, bystry i posłuszny, skłonny do zabawy. Usposobienie przyjazne, bez żadnych oznak agresji lub lękliwości.

Głowa:
Głowa jest proporcjonalna do wielkości psa, ładnie ukształtowana, pozbawiona jakichkolwiek skaz. Patrząc z boku czaszka i pysk są w przybliżeniu równej długości i połączone łagodnym przejściem, które jest określane po części przez dobrze wykształcony, położony wysoko łuk ponad oczami. Błędy: długa, wąska, masywna, bezczelna, klino-kształtna głowa.
Mózgoczaszka:
Czaszka: Szeroka. O czystej rzeźbie, bez wydatnych policzków.
Czaszka jest szeroka, pozbawiona nieregularności, może występować lekki pas zmarszczek na czole między oczami. Kość ciemieniowa nie rzuca się w oczy. Policzki są gładkie.
Stop: Zaznaczony.
Trzewioczaszka:
Nos: Szeroki, o dobrze rozwiniętych nozdrzach.
Skóra na nosie labradora jest czarna u czarnych psów, żółta u żółtych i ciemnobrązowa dla czekoladowych. Lekkie blaknięcie pigmentu na nosie nie jest uznawane za błąd. Nozdrza muszą być duże i otwarte. Dyskwalifikacja: nos bez pigmentu.
Kufa: Mocna, nie spiczasta.
Szczęki/uzębienie: Szczęki średniej długości, mocne; zęby mocne, z doskonałym, regularnym i dokładnym zgryzem nożycowym, tzn. siekacze górne przykrywają siekacze dolne, stykają się ściśle oraz są osadzone prostopadle do szczęk.
Labrador Retriever posiada pełne uzębienie, równomiernie rozmieszczone, białe zęby. Błędy: poziomy zgryz. Poważne błędy: błąd zgryzu polegający na wystawaniu górnej szczęki przed dolną i odwrotnie, nie pasowanie do siebie zębów, mijanie się ich, brak zębów trzonowych lub przedtrzonowych.
Oczy: Średniej wielkości, wyrażające inteligencję i dobre usposobienie; brązowe lub orzechowe.
Oczy labradora są średniego rozmiaru, w pewnym stopniu trójkątne w wyglądzie ale nigdy tak bardzo żeby dawało to trwały efekt. Kolor oczu zależy od umaszczenia i tak dla czarnych i żółtych psów jest on brązowy, natomiast dla czekoladowych może być brązowy lub piwny. Powieki ciasno pasują. Kolor tęczówki pasuje do koloru nosa. Oczy tych psów sprawiają wrażenie inteligentnych i przyjacielskich. Błędy: żółte oczy, oczy zbyt ciemne, zbyt małe, zbyt okrągłe i widoczne, oczy zbyt blisko siebie położone, zbyt wystające lub położone zbyt głęboko, sprawiające inne wrażenie niż opisane (inne niż to, które jest właściwe dla usposobienia labradorów). Dyskwalifikacje: nieobecność pigmentu w tęczówce oczu.
Uszy: Nie są duże ani ciężkie ,przylegające, osadzone raczej z tyłu głowy.
Uszy labradorów są spuszczone, trójkątne w kształcie, raczek krótkie z przednią krawędzią dobrze przytwierdzoną z tyłu, tuz ponad oczami. W momencie popchnięcia ich do przodu czubki uszu powinny zakryć oczy. Skóra uszu jest giętka. W momencie pobudzenia uszy przesuwają się do przodu i do góry, podnoszą się, natomiast zewnętrzna krawędź uszu zbliża się do policzków. Błędy: duże, ciężkie uszy.
Pysk:
Patrząc z profilu, pysk jest silny. Most pysku, znajdujący się na tym samym planie ze szczytem linii czaszki, jest prosty. Patrząc z góry lub z boku pysk jest głębszy i szerszy w miejscu załamania niż na czubku. Usta opadają łukiem w kierunku gardła. Usunięcie wąsów jest dozwolone ale źle widziane. Błędy: ucięty pysk, zbyt długi i wąski lub zbyt krótki i gruby pysk.

Szyja: Sucha, mocna i silna, osadzona w dobrze ustawionych łopatkach.
Szyja jest wystarczająco długa aby pozwolić psu na aportowanie bez żadnych problemów. Jest silna, ale nie gardłowa (?). Jest gładka oraz wtapia się delikatnie w dobrze rozwinięte ramiona.

Tułów:
Grzbiet: Górna linia pozioma.
Lędźwie: Szerokie, krótkie i mocne.
Klatka piersiowa: Szeroka i głęboka, z dobrze wysklepionymi beczkowatymi żebrami.
Przód
Ramiona są gładko umięśnione, łopatki są długie i dobrze ułożone razem z górnym czubkiem dość blisko siebie przy kłębie. Górne części ramion wydają się być równej długości. Łokcie są blisko ciała i leżą dokładnie pod kłębem. Przednie nogi są proste, silne, o mocnym kośćcu. Błędy: zbyt duże lub zbyt małe kości. Poważny błąd: zbyt krótkie nogi, zbyt ciężkie kości.
Ciało
Odpowiednio i proporcjonalnie zbudowany Labrador Retriever jest kwadratowy lub lekko tylko dłuższy niż wyższy. Długość przedniej nogi (mierzonej od łokcia do ziemi) jest w przybliżeniu równa połowie wysokości psa. Gdy pies stoi lub biegnie linia tyłu jest silna i pozioma poczynając od kłębu a na lekko opadającym zadzie. Lędźwie u dojrzałego psa są krótkie, muskularne i głębokie. Żebra przedłużają ciało oraz będąc dobrze wykształconymi z kręgosłupa tworzą szerokie silne masywne ciało. Patrząc z przodu na klatkę piersiową widzimy, ze pomiędzy przednimi nogami jest ona dobrze wypełniona i niezbyt szeroka. Pozwala to na lepsze i bardziej efektowne poruszanie się psa. Patrząc z boku przednia część klatki piersiowej jest dobrze rozwinięta i rozbudowana. Błędy: patrząc z boku widać jeden zwarta część ciała bez wyodrębnionej, dobrze rozbudowanej klatki piersiowej, baryłkowato ukształtowane żebra, klatka piersiowa zbyt wąska lub zbyt szeroka.
Zad
Zad jest szeroki i umięśniony. Patrząc z profilu lekko opadający. Kształt zadu jest w równowadze z kształtem przodu. Uda są dobrze zgięte a stawy skokowe obniżone. Kiedy pies stoi tylnie palce są tuż za linią jaką tworzą pośladki. Patrząc z boku łydki są prostopadłe do ziemi a patrząc z tyłu są one położone równolegle względem siebie. Błędy: krowie stawy skokowe, rozchodzące się stawy skokowe, sierpowate stawy skokowe, kanciastość (?) stawów skokowych powoduje opadanie linii grzbietu.
Stopy
Dobre Stopy to podstawa dla pracującego Retrievera. Stopy są średniej wielkości, okrągłe o pełnych, dobrze sklepionych palcach i grubych, elastycznych poduszkach. Pazury mogą być usunięte. Błędy: platfusowate stopy, zającowate stopy, przekostkowienie stóp, skręcanie stóp do wewnątrz lub na zewnątrz.

Ogon: Jest cechą charakterystyczną rasy. Bardzo gruby u nasady, stopniowo zwęża się ku końcowi, średniej długości, bez „pióra”, ale dobrze pokryty krótkim, grubym i gęstym włosem, sprawiający wrażenie „okrągłego” (w przekroju), opisywany jako „ogon wydry”. Może być noszony wesoło, ale nie powinien zawijać się nad grzbietem.
Ogon to cecha wyróżniająca Labradora Retrievera. Jest naturalnym przedłużeniem linii grzbietu, bardzo gruby i umięśniony przy podstawie i zwężający się ku końcowi. Ogon o poprawnej długości powinien sięgać nie dalej niż do stawów skokowych. Ogon jest pokryty takim samym, grubym, gęstym owłosieniem jak ciało ale nigdy nie sprawia wrażenia puchowego. To właśnie ciężkie owłosienie sprawia wrażenie, iż przypomina on swoim wyglądem ogon wydry. Kiedy pies jest spokojny, ogon spuszczony jest w dół w sposób naturalny, swobodny. Kiedy pies porusza się lub jest podekscytowany ogon może być noszony poziomo z tyłu lub lekko podniesiony. Ogon nigdy nie powinien skręcać się lub być noszony pomiędzy nogami. Psy z przetrąconym ogonem lub ogonem dłuższym niż powinien lub z ogonem noszonym inaczej niż powinien on być noszony powinny być surowo karane. Poważny błąd: ogon zbyt krótki lub zbyt cienki.
Dyskwalifikacja: Ogon przetrącony, zmiany w naturalnej długości lub sposobie noszenia. Psy z przetrąconym ogonem lub też takie, których ogony mają nieprzepisową długość lub noszone w nieodpowiedni sposób, które zraniły się podczas pokazu powinny mieć prawo do zarejestrowania i przedstawienia ale nie mają prawa do potwierdzenia.

Kończyny:
Kończyny przednie: O mocnym kośćcu; od łokcia do podłoża proste, oglądane zarówno z przodu, jak i z boku.
Łopatki: Długie i skośnie ustawione.
Kończyny tylne: Zad dobrze rozwinięty, nie opadający w kierunku ogona.
Stawy kolanowe: Dobrze kątowane.
Stawy skokowe: Nisko ustawione. Krowia postawa wysoce niepożądana.
Łapy: Okrągłe, zwarte; palce dobrze wysklepione, opuszki dobrze rozwinięte.

Chód: Swobodny, z dobrym wykrokiem; proste kończyny, w ruchu prowadzone równolegle.
Sposób chodzenia
W czasie truchtu, sposób poruszania się psa jest lekki, nie wymagający wysiłku, delikatny, płynny, mocny i skoordynowany, wyglądający dobrze ale nie przesadzony. Podczas ruchu, głowa psa porusza się do przodu, a więc razem z linią grzbietu i ogonem tworzy prawie równa linię. Bez względu na to, z której strony patrzymy nogi psa nie skręcają się ani do wewnątrz ani na zewnątrz, nie krzyżują się i nie przeszkadzają sobie wzajemnie. W miarę wzrostu prędkości stopy zbliżają się do linii centralnej w celu lepszego balansowania i utrzymania lepszej równowagi. Zalecane jest aby psy były pokazywane w różny sposób, przy różnych prędkościach biegu w celu jak najlepszego zaprezentowania jego prawdziwego sposobu poruszania się. Zły sposób poruszania się powinien być karcony w takim stopniu w jakim przeszkadza on psu w wykonywaniu zadań do jakich jest on przeznaczony.

Okrywa włosowa:
Włos: Jest cechą charakterystyczną. Krótki, gęsty, bez fal lub pióra, w dotyku twardy; podszerstek odporny na niekorzystny wpływ pogody.
Umaszczenie: Całkowicie czarne, żółte lub czekoladowe. Kolor żółty w odcieniach od jasnokremowego do rudego (jak u lisa). Dopuszczalna jest mała, biała plamka na przedpiersiu.
Szata
Labrador Retriever posiada krótkie, gęste, chroniące przed wodą, podwójne owłosienie. Zewnętrzne leży blisko ciała, jest proste, chociaż lekko pofalowane przy podstawie jest dozwolone. Tekstura owłosienia jest twarda i sprężysta, nie jest szorstka, ani jedwabista. Wewnętrzna warstwa pod owłosieniem jest delikatna i gęsta. Poważny błąd: bawełniano podobne owłosienie, jedwabiste, rzadkie, brak warstwy wewnętrznej.
Kolor
Kolor labradorów jest jednolity. Jednolite czarne, żółte (począwszy od jasnego kremowego aż do czerwonego), czy tez czekoladowe. Żółte psy mogą mieć zróżnicowania w kolorze na uszach, z boku oraz na brzuchu. Dozwolone są małe, białe plamki na klatce piersiowej ale nie są one dobrze widziane. Białe włosy powstałe ze starości lub też na skutek przestraszenia się czegoś nie powinny być karane. Dyskwalifikacja: jakikolwiek kolor powstały jako kombinacja innych niż opisane wcześniej kolory, albinizm.

Wielkość:
Idealna wysokość w kłębie:
Psy 56-57 cm (22-22,5 cala);
Suki 54-56 cm (21,5-22 cali);
Rozmiar i waga
Standardowa wysokość dorosłego psa zawiera się w przedziale od 22,5 do 24,5 cala, natomiast wysokość dorosłej suki zawiera się w przedziale od 21,5 do 23,5 cala. Poprawnie zbudowany labrador (pies), który pracuje powinien ważyć od 65 do 80 funtów, natomiast suka od 55 do 70 funtów. Błąd: pół cala lub więcej powyżej lub poniżej standardowych wymiarów.

Wady: Wszelkie odstępstwa od powyższego wzorca powinny być traktowane jako wady, obniżające ocenę w zależności od stopnia ich nasilenia i wpływu na zdrowie i samopoczucie.

Każdy pies wykazujący wyraźne odchylenia od normy, zarówno psychiczne jak i fizyczne, powinien być zdyskwalifikowany.
Nienawiść lub skrajna nieśmiałość. Agresywne zachowani w stosunku do ludzi i innych psów. Nos pozbawiony pigmentu. Brak pigmentu w tęczówce. Przetrącony ogon. Zmiany w naturalnej długości lub sposobie noszenia ogona. Albinizm lub jakakolwiek zmiana w kolorze sierści poza opisanymi wcześniej.

Uwaga: Samce muszą mieć dwa, prawidłowo wykształcone jądra, całkowicie umieszczone w worku mosznowym.