Tel: +48 606 995 048
e-mail: fiolka2007@wp.pl
Labrador retriever, jaki jest ?
Labradory retrievery to najliczniejsza rasa świata, a ich popularność wciąż rośnie. Są to psy cenione głównie za przyjacielskie usposobienie, brak nieuzasadnionej agresji, inteligencję, niezwykłe umiejętności oraz za ujmującą urodę.
Dzięki dużej łatwości uczenia się i ogromnej chęci współpracy z człowiekiem labrador jest psem wszechstronnym. Doskonale sprawdza się jako przewodnik osób niewidomych i niedowidzących, pomocnik osób niepełnosprawnych, pies poszukiwawczy, lawinowy, gruzowiskowy, wykrywający narkotyki i materiały wybuchowe. Jest także chętnie wykorzystywany w dogoterapii. Najczęściej jednak jest po prostu psem rodzinnym, wesołym towarzyszem i oddanym kompanem, który wnosi wiele radości w życie każdego domownika: zarówno tego najmłodszego - przynosząc niestrudzenie rzuconą piłeczkę czy zabawkę oraz znosząc cierpliwie wszystkie pieszczoty, jak i tego starszego - towarzysząc wiernie w dłuższych wędrówkach.
Środki masowego przekazu chętnie utrwalają taki wizerunek labradora. Szczególnie młode psy tej rasy bardzo często występują w reklamach, gdyż są niezwykle fotogeniczne i wyglądają słodko. Nic więc dziwnego, że w społeczeństwie pokutuje pogląd, że labrador to żywa maskotka. Nie jest to jednak prawdą. Wiele osób zapomina, że labrador to przede wszystkim wyspecjalizowany pies myśliwski aportujący strzeloną lub zbarczoną zwierzynę. To właśnie doskonalenie umiejętności aportowania było podstawowym dążeniem angielskich hodowców ponad sto lat temu. W wyniku przemyślanej hodowli i selekcji najlepszych osobników zrodziła się rasa labrador retriever, która dzięki swym niedoścignionym osiągnięciom w sztuce aportowania zawdzięcza drugi człon swojej nazwy (angielski czasownik "to retrieve" znaczy "odnaleźć", "odzyskać"). Zarówno charakter psów tej rasy, jak i ich budowa anatomiczna są uwarunkowane przeznaczeniem użytkowym labradora i podporządkowane pierwszorzędnemu zadaniu, jakie powierzył mu człowiek - aportowaniu.
W pierwszej kolejności przyjrzyjmy się charakterowi i wrodzonym zdolnościom labradora. Jako jedną z najważniejszych cech należy wymienić jego silną potrzebę pracy. Labrador całkowicie angażuje się w to, co robi, i jest prawdziwym pracoholikiem. Jest przy tym bardzo ruchliwy i aktywny, co zaznaczone jest również we wzorcu rasy. Jeśli nie zapewnimy mu odpowiedniej porcji ruchu dziennie i nie umożliwimy wyładowania drzemiących w nim pokładów energii, możemy spodziewać się zniszczeń w domu. To rasa stworzona do pracy, a nie do leżenia na kanapie. Labrador jest inteligentny i nastawiony na współpracę z człowiekiem, co daje doskonałe efekty szkoleniowe. W każdej chwili stara się sprawiać przyjemność swojemu panu, ma też silną potrzebę spełniania jego oczekiwań. Anglicy nazywają taką postawę will to please. Zaufanie do człowieka jest podstawą przyjaznego charakteru labradora i sprawia, że na polowaniu stanowi on z myśliwym zgrany tandem. Spojrzenie labradora wyraża sympatię, przyjacielskie zaufanie, spokój, oddanie i radość życia. Jest to pies pewny siebie. Charakteryzuje się też doskonałą pamięcią, co wyraża się między innymi w zdolności zapamiętywania miejsca upadku kilku sztuk strzelonego ptactwa (ang. marking).
Ponadto labrador jest ceniony za swój zrównoważony charakter. A wszystko dlatego, że podczas polowania oczekuje się od niego spokoju na stanowisku (ang. steadiness); w bezruchu cierpliwie i spokojnie czeka na moment, kiedy myśliwy odpowiednią komendą pozwoli mu wkroczyć do akcji. Szczeka rzadko, hałaśliwe prowadzenie przeszkadzałoby bowiem myśliwemu. Jest psem pracującym po strzale i ze swojej natury jest pozbawiony nieuzasadnionej agresywności.
Labradora wyróżnia także doskonały węch. To bez wątpienia jeden z jego najważniejszych atutów przydatnych w pracy. Znakomity węch i instynkt tropienia pozwala psom tej rasy odnajdywać szybko i łatwo strzeloną i ranną zwierzynę. Ważne jest również to, że labradory to psy wykazujące się samodzielnością, inicjatywą i wytrwałością w poszukiwaniu. Stąd ich słynna ciekawość świata. Po zsumowaniu wszystkich tych cech otrzymujemy doskonałego tropowca.
Cechą charakterystyczną rasy jest również delikatny chwyt przy aportowaniu zwierzyny. Labrador nie może uszkodzić martwej zwierzyny, a jeśli jest ona jedynie zbarczona, ma ją donieść żywą. Twardy chwyt jest w najwyższym stopniu niepożądany i jest błędem eliminującym psa z konkursu pracy retrieverów. Już bardzo młode labradory odczuwają bardzo silną potrzebę noszenia w pysku wszystkiego, co jest w ich zasięgu. Ważne jest także to, że chętnie oddają człowiekowi swoją zdobycz.
Ze względu na to, że wymagało się od labradora pracy w najróżniejszych warunkach, ma on dużą zdolność przystosowania i z łatwością potrafi zaadaptować się w każdych warunkach. Pracujący przodkowie labradorów przystosowywali się do życia i pracy w bardzo trudnych warunkach klimatycznych Nowej Funlandii. Początkowo psy tej rasy pomagały rybakom, wyławiając ryby, które wymknęły się z sieci. Pracowały zatem z powodzeniem w lodowatej wodzie. Dzisiejsze labradory w niczym nie ustępują swoim przodkom i tak jak oni są wielkimi miłośnikami wody i znakomitymi pływakami, choć teraz wymaga się od nich aportowania z wody kaczek, a nie ryb. Zazwyczaj nie trzeba zmuszać labradora do wejścia do wody, gdyż rzuca się do niej z radością i z impetem bez względu na temperaturę.
Przyjrzyjmy się teraz budowie anatomicznej labradora retrievera. Na początku należy podkreślić, że wykazuje ona szereg cech czyniących psa tej rasy aporterem doskonałym. Przede wszystkim labrador odznacza się niespotykaną wytrzymałością i bardzo mocną budową ciała. Wzorzec rasy mówi, że idealna wysokość w kłębie w przypadku psów to 56-57 cm, a w przypadku suk to 54-56 cm. Gdyby labrador był większy, nie byłby w stanie tak łatwo przeciskać się przez gęste krzaki w poszukiwaniu strzelonego ptaka; poza tym nie mógł to być pies zbyt duży, gdyż musiał mieścić się w łodzi rybackiej. Gdyby natomiast był mniejszy i lżejszy, brakowałoby mu siły do pracy i nie byłby tak wytrzymały.
Klatka piersiowa labradora jest szeroka i bardzo głęboka, a żebra bardzo dobrze rozwinięte. Dzięki temu pies może swobodnie oddychać przy ciągłym wysiłku, szczególnie jeśli musi pokonywać w wodzie długie odcinki z ciężkim ptakiem w kufie lub szybko powracać z aportem. Ciekawostką jest to, że żebra odchodzą poziomo z każdej strony kręgosłupa i tworzą łuk pełny (tak, jak w przypadku baryłki) i ta cecha nadaje okrągły wygląd labradorowi. Bardzo często słyszy się opinie, że labradory są grube, co nie zawsze jest prawdą. Są po prostu inaczej zbudowane niż psy innych ras. Faktem jest, że labradory to ogromne łasuchy, które nigdy nie mają dość jedzenia, co może oczywiście prowadzić do nadwagi. Duży apetyt psów tej rasy bierze się jednak stąd, że przez lata wymagało się od nich ciężkiej pracy i w ten sposób starają się zapewnić sobie potrzebną energię.
Lędźwie i kończyny tylne są dobrze rozwinięte, szerokie i mocne. Oczekuje się od tej rasy szczególnie szybkiego ruszania po strzeloną zwierzynę, trzeba więc jak największej siły z tyłu. Lędźwie powinny być przy tym krótkie. Odległość między ostatnim żebrem wolnym a zagłębieniem pachwiny nie powinna przekraczać szerokości dłoni dorosłego człowieka. U suk dopuszcza się trochę dłuższe lędźwie. Natomiast długie lędźwie są niepożądane, gdyż pies nie ma wystarczająco dużo siły w kończynach tylnych, śródstopie jest zbyt długie i w konsekwencji pies dużo szybciej się męczy.
Średniej długości kufa, dobrze umięśniona szyja i silne barki pozwalają labradorowi bez większego trudu nieść nawet ciężką zwierzynę. Mocny front, zwarta budowa ciała i bardzo dobrze umięśnione kończyny tylne umożliwiają swobodny, ale energiczny ruch i pozwalają z łatwością przemierzać najtrudniejszy nawet teren. Krótka, gładka i bardzo gęsta sierść chroni przez skaleczeniami i innymi obrażeniami.
Wspomnieliśmy już, że labradory zostały wyhodowane do pracy w wodzie. Dążeniem angielskich hodowców było zatem wykształcenie takich cech anatomicznych u psów tej rasy, by stały się one doskonałymi pływakami. Stąd znakomicie izolująca i chroniąca przed wychłodzeniem "podwójna sierść" z grubym, nieprzepuszczającym wilgoci podszerstkiem. Ponadto charakterystyczna jest warstwa podskórnego tłuszczu na całym ciele, która zapobiega chorobom płuc, gdy labrador pracuje w lodowatej wodzie. Dodatkowo podskórna tkanka tłuszczowa polepsza utrzymywanie się na powierzchni wody. Mocne kończyny tylne zwiększają wydajność tylnej części tułowia, kiedy pies pływa. Cechą charakterystyczną labradorów jest także gruby u nasady i zwężający się ku końcowi ogon, całkowicie pokryty gęstą sierścią. Jest on niczym ster i jest często nazywany "ogonem wydry". Labrador ma też dobrze rozwinięte błony międzypalcowe. Ta anatomiczna cecha ułatwia temu wielkiemu fanatykowi wody pływanie.
Prawdziwy miłośnik labradorów nigdy nie pozwoli na to, by jego pies się nudził. Jest to pies stworzony do pracy i jest szczęśliwy wtedy, gdy może być użyteczny dla swojego właściciela. Owszem, labrador będzie idealnym kompanem rodziny, ale pod warunkiem, że zrozumiemy, do jakich celów został wyhodowany, spełnimy wymagania wynikające z jego natury i zapewnimy rozwój zgodny z jego potrzebami. Labrador jest doskonałym psem rodzinnym, ale głównie dzięki cechom, które czynią go doskonałym psem myśliwskim.
Labradory retrievery to najliczniejsza rasa świata, a ich popularność wciąż rośnie. Są to psy cenione głównie za przyjacielskie usposobienie, brak nieuzasadnionej agresji, inteligencję, niezwykłe umiejętności oraz za ujmującą urodę.
Dzięki dużej łatwości uczenia się i ogromnej chęci współpracy z człowiekiem labrador jest psem wszechstronnym. Doskonale sprawdza się jako przewodnik osób niewidomych i niedowidzących, pomocnik osób niepełnosprawnych, pies poszukiwawczy, lawinowy, gruzowiskowy, wykrywający narkotyki i materiały wybuchowe. Jest także chętnie wykorzystywany w dogoterapii. Najczęściej jednak jest po prostu psem rodzinnym, wesołym towarzyszem i oddanym kompanem, który wnosi wiele radości w życie każdego domownika: zarówno tego najmłodszego - przynosząc niestrudzenie rzuconą piłeczkę czy zabawkę oraz znosząc cierpliwie wszystkie pieszczoty, jak i tego starszego - towarzysząc wiernie w dłuższych wędrówkach.
Środki masowego przekazu chętnie utrwalają taki wizerunek labradora. Szczególnie młode psy tej rasy bardzo często występują w reklamach, gdyż są niezwykle fotogeniczne i wyglądają słodko. Nic więc dziwnego, że w społeczeństwie pokutuje pogląd, że labrador to żywa maskotka. Nie jest to jednak prawdą. Wiele osób zapomina, że labrador to przede wszystkim wyspecjalizowany pies myśliwski aportujący strzeloną lub zbarczoną zwierzynę. To właśnie doskonalenie umiejętności aportowania było podstawowym dążeniem angielskich hodowców ponad sto lat temu. W wyniku przemyślanej hodowli i selekcji najlepszych osobników zrodziła się rasa labrador retriever, która dzięki swym niedoścignionym osiągnięciom w sztuce aportowania zawdzięcza drugi człon swojej nazwy (angielski czasownik "to retrieve" znaczy "odnaleźć", "odzyskać"). Zarówno charakter psów tej rasy, jak i ich budowa anatomiczna są uwarunkowane przeznaczeniem użytkowym labradora i podporządkowane pierwszorzędnemu zadaniu, jakie powierzył mu człowiek - aportowaniu.
W pierwszej kolejności przyjrzyjmy się charakterowi i wrodzonym zdolnościom labradora. Jako jedną z najważniejszych cech należy wymienić jego silną potrzebę pracy. Labrador całkowicie angażuje się w to, co robi, i jest prawdziwym pracoholikiem. Jest przy tym bardzo ruchliwy i aktywny, co zaznaczone jest również we wzorcu rasy. Jeśli nie zapewnimy mu odpowiedniej porcji ruchu dziennie i nie umożliwimy wyładowania drzemiących w nim pokładów energii, możemy spodziewać się zniszczeń w domu. To rasa stworzona do pracy, a nie do leżenia na kanapie. Labrador jest inteligentny i nastawiony na współpracę z człowiekiem, co daje doskonałe efekty szkoleniowe. W każdej chwili stara się sprawiać przyjemność swojemu panu, ma też silną potrzebę spełniania jego oczekiwań. Anglicy nazywają taką postawę will to please. Zaufanie do człowieka jest podstawą przyjaznego charakteru labradora i sprawia, że na polowaniu stanowi on z myśliwym zgrany tandem. Spojrzenie labradora wyraża sympatię, przyjacielskie zaufanie, spokój, oddanie i radość życia. Jest to pies pewny siebie. Charakteryzuje się też doskonałą pamięcią, co wyraża się między innymi w zdolności zapamiętywania miejsca upadku kilku sztuk strzelonego ptactwa (ang. marking).
Ponadto labrador jest ceniony za swój zrównoważony charakter. A wszystko dlatego, że podczas polowania oczekuje się od niego spokoju na stanowisku (ang. steadiness); w bezruchu cierpliwie i spokojnie czeka na moment, kiedy myśliwy odpowiednią komendą pozwoli mu wkroczyć do akcji. Szczeka rzadko, hałaśliwe prowadzenie przeszkadzałoby bowiem myśliwemu. Jest psem pracującym po strzale i ze swojej natury jest pozbawiony nieuzasadnionej agresywności.
Labradora wyróżnia także doskonały węch. To bez wątpienia jeden z jego najważniejszych atutów przydatnych w pracy. Znakomity węch i instynkt tropienia pozwala psom tej rasy odnajdywać szybko i łatwo strzeloną i ranną zwierzynę. Ważne jest również to, że labradory to psy wykazujące się samodzielnością, inicjatywą i wytrwałością w poszukiwaniu. Stąd ich słynna ciekawość świata. Po zsumowaniu wszystkich tych cech otrzymujemy doskonałego tropowca.
Cechą charakterystyczną rasy jest również delikatny chwyt przy aportowaniu zwierzyny. Labrador nie może uszkodzić martwej zwierzyny, a jeśli jest ona jedynie zbarczona, ma ją donieść żywą. Twardy chwyt jest w najwyższym stopniu niepożądany i jest błędem eliminującym psa z konkursu pracy retrieverów. Już bardzo młode labradory odczuwają bardzo silną potrzebę noszenia w pysku wszystkiego, co jest w ich zasięgu. Ważne jest także to, że chętnie oddają człowiekowi swoją zdobycz.
Ze względu na to, że wymagało się od labradora pracy w najróżniejszych warunkach, ma on dużą zdolność przystosowania i z łatwością potrafi zaadaptować się w każdych warunkach. Pracujący przodkowie labradorów przystosowywali się do życia i pracy w bardzo trudnych warunkach klimatycznych Nowej Funlandii. Początkowo psy tej rasy pomagały rybakom, wyławiając ryby, które wymknęły się z sieci. Pracowały zatem z powodzeniem w lodowatej wodzie. Dzisiejsze labradory w niczym nie ustępują swoim przodkom i tak jak oni są wielkimi miłośnikami wody i znakomitymi pływakami, choć teraz wymaga się od nich aportowania z wody kaczek, a nie ryb. Zazwyczaj nie trzeba zmuszać labradora do wejścia do wody, gdyż rzuca się do niej z radością i z impetem bez względu na temperaturę.
Przyjrzyjmy się teraz budowie anatomicznej labradora retrievera. Na początku należy podkreślić, że wykazuje ona szereg cech czyniących psa tej rasy aporterem doskonałym. Przede wszystkim labrador odznacza się niespotykaną wytrzymałością i bardzo mocną budową ciała. Wzorzec rasy mówi, że idealna wysokość w kłębie w przypadku psów to 56-57 cm, a w przypadku suk to 54-56 cm. Gdyby labrador był większy, nie byłby w stanie tak łatwo przeciskać się przez gęste krzaki w poszukiwaniu strzelonego ptaka; poza tym nie mógł to być pies zbyt duży, gdyż musiał mieścić się w łodzi rybackiej. Gdyby natomiast był mniejszy i lżejszy, brakowałoby mu siły do pracy i nie byłby tak wytrzymały.
Klatka piersiowa labradora jest szeroka i bardzo głęboka, a żebra bardzo dobrze rozwinięte. Dzięki temu pies może swobodnie oddychać przy ciągłym wysiłku, szczególnie jeśli musi pokonywać w wodzie długie odcinki z ciężkim ptakiem w kufie lub szybko powracać z aportem. Ciekawostką jest to, że żebra odchodzą poziomo z każdej strony kręgosłupa i tworzą łuk pełny (tak, jak w przypadku baryłki) i ta cecha nadaje okrągły wygląd labradorowi. Bardzo często słyszy się opinie, że labradory są grube, co nie zawsze jest prawdą. Są po prostu inaczej zbudowane niż psy innych ras. Faktem jest, że labradory to ogromne łasuchy, które nigdy nie mają dość jedzenia, co może oczywiście prowadzić do nadwagi. Duży apetyt psów tej rasy bierze się jednak stąd, że przez lata wymagało się od nich ciężkiej pracy i w ten sposób starają się zapewnić sobie potrzebną energię.
Lędźwie i kończyny tylne są dobrze rozwinięte, szerokie i mocne. Oczekuje się od tej rasy szczególnie szybkiego ruszania po strzeloną zwierzynę, trzeba więc jak największej siły z tyłu. Lędźwie powinny być przy tym krótkie. Odległość między ostatnim żebrem wolnym a zagłębieniem pachwiny nie powinna przekraczać szerokości dłoni dorosłego człowieka. U suk dopuszcza się trochę dłuższe lędźwie. Natomiast długie lędźwie są niepożądane, gdyż pies nie ma wystarczająco dużo siły w kończynach tylnych, śródstopie jest zbyt długie i w konsekwencji pies dużo szybciej się męczy.
Średniej długości kufa, dobrze umięśniona szyja i silne barki pozwalają labradorowi bez większego trudu nieść nawet ciężką zwierzynę. Mocny front, zwarta budowa ciała i bardzo dobrze umięśnione kończyny tylne umożliwiają swobodny, ale energiczny ruch i pozwalają z łatwością przemierzać najtrudniejszy nawet teren. Krótka, gładka i bardzo gęsta sierść chroni przez skaleczeniami i innymi obrażeniami.
Wspomnieliśmy już, że labradory zostały wyhodowane do pracy w wodzie. Dążeniem angielskich hodowców było zatem wykształcenie takich cech anatomicznych u psów tej rasy, by stały się one doskonałymi pływakami. Stąd znakomicie izolująca i chroniąca przed wychłodzeniem "podwójna sierść" z grubym, nieprzepuszczającym wilgoci podszerstkiem. Ponadto charakterystyczna jest warstwa podskórnego tłuszczu na całym ciele, która zapobiega chorobom płuc, gdy labrador pracuje w lodowatej wodzie. Dodatkowo podskórna tkanka tłuszczowa polepsza utrzymywanie się na powierzchni wody. Mocne kończyny tylne zwiększają wydajność tylnej części tułowia, kiedy pies pływa. Cechą charakterystyczną labradorów jest także gruby u nasady i zwężający się ku końcowi ogon, całkowicie pokryty gęstą sierścią. Jest on niczym ster i jest często nazywany "ogonem wydry". Labrador ma też dobrze rozwinięte błony międzypalcowe. Ta anatomiczna cecha ułatwia temu wielkiemu fanatykowi wody pływanie.
Prawdziwy miłośnik labradorów nigdy nie pozwoli na to, by jego pies się nudził. Jest to pies stworzony do pracy i jest szczęśliwy wtedy, gdy może być użyteczny dla swojego właściciela. Owszem, labrador będzie idealnym kompanem rodziny, ale pod warunkiem, że zrozumiemy, do jakich celów został wyhodowany, spełnimy wymagania wynikające z jego natury i zapewnimy rozwój zgodny z jego potrzebami. Labrador jest doskonałym psem rodzinnym, ale głównie dzięki cechom, które czynią go doskonałym psem myśliwskim.
Autor artykułu: Ewelina Marczak, źródło: http://m.onet.pl/wiedza-swiat/nauka,ns2g4
